Style uczenia się dzieci dyslektycznych - terapia!

ada

W naszych notatkach ona podała nam tylko 2 style, bo tyle zdążyła na jednych zajęciach (po co miałaby dokańczać na następnych, co nie... ale wymagać będzie - masakra, co za babsko). Znalazłam je opisane w internecie, więc jakby ktoś chciał to poczytać to się dzielę...

Charakterystyka stylu uczenia się dzieci dyslektycznych:
I. Wzrokowo – ruchowo – słuchowy styl uczenia się
To dzieci o dobrej koordynacji wzrokowo-ruchowej. Łatwo uczą się obserwując innych i powtarzając czynności. Zazwyczaj piszą ładnie, ale popełniają liczne błędy ortograficzne. Niechętnie uczą się na pamięć wierszy, słów piosenek. Najchętniej uczą się poprzez doświadczenie, wycieczki poznawcze, manipulowanie, wykonywanie modeli. Czytając często pomagają sobie bujając się na krześle. Numery telefonów zapamiętują zapisując je. Z filmów zapamiętują obraz oraz akcję. Chętnie uczą się za pomocą filmu przyrodniczego lub geograficznego.
Uczniowie ci są zazwyczaj niezwykle sprawni w obsłudze komputera. W szkole często są postrzegani jako dzieci bardzo ruchliwe, wręcz nadpobudliwe. Mają kłopoty ze skoncentrowaniem się na dłuższych wypowiedziach, dlatego niewiele wynoszą z lekcji na których stosuje się metodę wykładu. Wskazanymi metodami nauczania w przypadku dzieci prezentujących wzrokowo -ruchowo -słuchowy styl uczenia się są metody poglądowe, wzbogacone o techniczne środki przekazu, oraz poznawanie poprzez wycieczki poznawcze.
II. Słuchowo – ruchowo – wzrokowy styl uczenia się
Dzieci te uczą się łatwo w toku dyskusji oraz słuchając wypowiedzi innych. Często operują bogatym słownictwem. Zazwyczaj mają problemy z czytaniem, przekręcają wyrazy. Niechętnie uczą się za pomocą tekstu pisanego, często nie rozumieją przeczytanych przez siebie informacji. Piszą niestarannie i mało czytelnie, rysują schematycznie. Lubią słuchać i koncentrują się na czytanych tekstach. Nie potrafią skoncentrować się na obserwacji, lub wyszukiwaniu szczegółów w oglądanym obiekcie. Nie lubią pisemnego odrabiania pracy domowej. Dzieci te potrzebują dużo ruchu. Podczas uczenia się często słuchają muzyki. Łatwo uczą się wierszy i piosenek.
Czynności poznawcze preferowane w szkole przez dzieci uczące się zgodnie z tym stylem są: wykład, opowiadanie, pogadanka oraz chodzenie i słuchanie czyli wycieczki poznawcze.
III. Ruchowo – wzrokowo – słuchowy styl uczenia się
Osoby, które nie realizują się w języku mówionym, odpowiadają na pytania jednym zdaniem. Mają trudności z zapamiętaniem tytułów książek i filmów oraz nazwisk. Często są uzdolnione manualnie, lubią wykonywać prace plastyczne, ale też chętnie uczestniczą w zajęciach sportowych. Stosunkowo łatwo uczą się różnych czynności: jazdy na rowerze, nartach, pływania. Dzieci wrażliwe słuchowo – nie lubią hałasu, dlatego niechętnie pracują w środowisku klasy ze względu na nadmiar docierających do nich dźwięków.
Te dzieci najchętniej uczą się poprzez wycieczki poznawcze, doświadczenia np. fizyczne, zwiedzanie muzeów, obserwacje wykresów, ilustracji.
IV. Ruchowo – słuchowo – wzrokowy styl uczenia się
Dzieci w ciągłym ruchu, są bardzo sprawne fizycznie. Doświadczają świata poprzez dotyk, smak, eksperymentowanie. W szkole postrzegane są jako dzieci nadpobudliwe. W czasie lekcji bujają się na krześle, chodzą między ławkami. Kiedy są zmuszane do bezruchu, wówczas gwałtownie intensyfikuje się mimika ich twarzy. Lubią się uczyć poprzez wykonanie i bezpośrednie zaangażowanie. Uczenie się jest dla nich czynnością dynamiczną, opartą na ruchu i słowie. Próby przekonania ich do tradycyjnych metod nauczania skazane są na niepowodzenie.

Ewa

dziękuje....a zastanawiałam sie czy pogubiłam notatki....

Monika Pietrucha

dziekujemy!!!!!!! właśnie sie nad tym zastanawiałam!!!!!!