artkuły z Kowalkowskiej

Madziiaaa · Dołączył: 07 Mar 2007 Posty: 15 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Tytuł : Ekspresja plastyczna
Autor: Robert Małoszewski
Życie szkoły czerwiec 2008

Nowe doświadczenia stają się znaczącym stymulatorem zarówno doświadczeń recepcyjnych jak i ekspresji plastycznej. Wielość i różnorodność obserwacji wpływa na możliwości realizowania wielu tematów, a swoboda i spontaniczność dziecięcej zabawy na naturalność ekspresji plastycznej.

Istota procesów dydaktycznych wpływających na działalność plastyczną dziecka jest nieustanne stymulowanie i rozwijanie jego możliwości twórczych.
Dziecko poprzez poprzez zmysły poznaje świat i wyraża go. Ważny jest kontekst emocjonalny, w którym rodzą się pierwsze zachwyty i zdziwienia.
Doświadczenia percepcyjne kształtują wiedzę o świecie, świadomość estetyczną oraz wartości uniwersalne.
Dzieci obserwują przedmioty, ich kształty, umiejscowienie w przestrzeni, barwę, fakturę i wyrażają to za pomocą różnych technik plastycznych rysowania, malowania, rzeźbienia.

Natalia707

Artykuł Anny Karłyk- Ćwik "Diagnozowanie i rozumienie agresji, trudności i wskazówki”, Problemy op. wych. styczeń 2008
Agresja jest nieodłącznym elementem codziennego życia szkół, a realizacja celów wychowawczych szkoły często napotyka wiele trudności wynikających często z błędnego rozumienia zachowań agresywnych, ich definiowania i klasyfikowania.
Terminem „agresja’ posługujemy się najczęściej w celu określenia pewnej kategorii zachowań, których wspólną cechą jest zadawanie bólu, krzywdy i cierpienia drugiemu człowiekowi. Do tej pory nie udało się odnaleźć jednolitej definicji ludzkiej agresji i ustalić wyczerpującego opisu jej przejawów.
Głównym założeniem artykułu jest to, iż jako przyszli pedagodzy powinniśmy umieć rozróżnić dwa rodzaje agresji:
-agresję konstruktywna oraz
-agresję destruktywna.
Agresję konstruktywną należy rozumieć jako ruch do przodu, nie zawsze akceptowany społecznie, ale nie łamiący norm prawnych, jako pewien rodzaj wchodzenia w kontakt z druga osobą, po to, by zaspokoić określone potrzeby. Ten rodzaj agresji może wyrażać się w działaniach konstruktywnych, kiedy to dodaje sił, energii, mobilizuje do rozwoju i obrony własnych granic. Ważne w tym przypadku jest to, że powinniśmy dogłębnie poznać problemy wychowanka i podjąć odpowiednie i konsekwentne oddziaływanie po to, by właściwie ukierunkować ta agresję- np. na aktywność społeczną czy na sport.
Natomiast agresja destruktywna to przemoc nastawiona na szkodzenie innym, łamiąca normy społeczne, moralne i prawne, jest wynikiem negatywnego doświadczenia i związanej z nim frustracji.
Takie rozumienie agresji ma istotne znaczenie na podejmowane wobec agresywnych dzieci i młodzieży oddziaływań profilaktyczno-wychowawczych. Prawidłowe zdiagnozowanie obserwowanych zachowań ułatwi wychowawcom adekwatną reakcję i podjęcie właściwej interwencji. Reagowanie na agresje powinno być:
-szybkie,
- stanowcze,
- zdecydowane,
-ale (na ile to możliwe) spokojne i sprawiedliwe.
Gdy chcemy skutecznie przeciwdziałać agresji. Warto zatem zrozumieć jakie funkcje pełni zachowanie agresywne, a więc w jakim celu jest podejmowane:
● służy do aktywnego kontaktu z drugim człowiekiem,
● jeżeli jest odpowiednio ukierunkowana- może być zaletą, np. mobilizuje czy dodaje energii,
● służy do rozładowania napięcia emocjonalnego,
● przyczynia się do osiągnięciach określonych celów,
● przyczynia się do zaspokojenia niektórych potrzeb,
● pomaga w osiągnięciu wyższej pozycji w grupie rówieśniczej i zyskaniu poczucia
przynależności,
● w skonfliktowanych z rodzina agresja jest obrona przed depresją.
Trzeba również znać czynniki, które nasilają agresje u dziecka, są to m. in. :
- cechy i predyspozycje osobowościowe takie jak np. niski poziom lęku, empatii, aserty-
wności, samokontroli lub wysoki poziom pobudzenia, impulsywności czy wrażliwości na
stres,
- skłonność do częstego przezywania złości czy leku,
- zmiany organiczne i uszkodzenia centralnego układu nerwowego,
- nadmiar testosteronu,
- odziedziczony dodatkowy chromosom Y,
- właściwości temperamentu,
- niski poziom umiejętności związanych z samokontrola,
- okres dojrzewania (określenie własnej tożsamości, potrzeba bycia akceptowanym, bunto-
wniczość),
- inne to czynniki tkwiące w środowisku rodzinnym:
● style wychowawczy i postawy rodziny (brak ciepła, zaangażowania, obojętność na
problemy dziecka, bicie, brutalne traktowanie, chłód emocjonalny, niezaspokajanie
podstawowych potrzeb, rozbicie rodziny, śmierć jednego z rodziców, zła sytuacja bytowa
rodziny, bezrobocie, brak warunków do nauki, alkoholizm, przemoc, przestępczość,
choroby psychiczne, konflikty w rodzinie,
● czynniki związane z grupą rówieśniczą,
● czynniki tkwiące w środowisku szkolnym (konflikt z nauczycielem, brak wsparcia ze strony
pedagogów),
● czynniki występujące w środowisku lokalnym.
Praca z osoba agresywną nie powinna ograniczać się do reagowania na niewłaściwe zachowania. Trzeba przede wszystkim zrozumieć problemy drugiego człowieka, a wtedy podejmowane działania będą bardziej realistyczne, adekwatne i racjonalne, a przez to i skuteczniejsze.

Dorotka · Dołączył: 04 Mar 2007 Posty: 76 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Autora nie pamiętam
Czasopismo Rewalidacja 2008
Temat Dorosłość osób z Zespołem Downa oznaką dojrzałości i niezależności czy zniewolenia człowieka

Więc tak artykuł dotyczył rodzin w ktorych są dorosłe dzieci z Downem. Autorka pisała o tym że rodzice nie pozwalają dzieciom dorosnąć, poniewaz we wszystkim ich wyręczali. Dzieci co prawda miał już po 30 lub 40 lat, ale nie mogły decydować o tym co ubiorą i co kupią, rodzice nigdy nie prosili ich o pomoc, bo wiedzieli, że i tak dzieci zrobią to źle.

W skrócie przekazałam o co chodzi w tym artykule.

marzenia

Przygotowałam na dziś artykuł pod tytułem: Rozwój języka i mowy u dzieci z zespołem Downa. Opracowany przez panią Marię Piszcze. Z czasopisma Rewalidacja z 2008 roku.

Zawiera on kilka ogólnych zasad konstruowania programów wczesnego wspomagania rozwoju. W artykule zamieszczone są badania mówiące o tym, że nie ma dwojga identycznych pod względem fizycznym dzieci z zespołem Downa, tak samo nie ma dwojga identycznych pod względem inteligencji. Dlatego konieczne jest opracowania dla każdego dziecka indywidualnego programu wczesnego wspomagania rozwoju.
Dobry program powinien obejmować działania aktywizujące mechanizmy plastyczności mózgu oraz zakładać dostarczenie dziecku doświadczeń dostosowanych określonego poziomu rozwoju.
U dzieci z zespołem Downa występuję niedorozwój niektórych części mózgu które właśnie są odpowiedzialne za funkcje mowy. Dzieci z zespołem Downa charakteryzują się zaburzenia rytmu wykonywanych czynności, niska zdolność koordynacji wzrokowo – ruchowej. Z opóźnieniem rozwoju mowy można również łączyć obniżenie zręczności manualnej i niską precyzję ruchów rąk

Niektóre przyczyny opóźnionego rozwoju języka i mowy u dziecka z zespołem Downa.

U niemowląt z SD opóźniony jest nie tylko stanowiący podstawę wspólnego działania kompleksów ożywienia (na cały organizm), lecz również słabo funkcjonuje ich uwaga wzrokowa.
Z badan wynika ze dzieci z SD dla uzyskania tej samej informacji wymagają dłuższego, niż normalni rówieśnicy, czasu przetwarzania informacji wzrokowej. Wydłużenie czasu przetwarzania informacji wzrokowej łączą zaburzeniami działalności centralnego układu nerwowego.
Obniżony poziom pobudzania może być podstawowym czynnikiem, który u dzieci z SD prowadzi do osłabienia motywacji oraz opóźnionego rozwoju niektórych umiejętności komunikacji.

Następnym ważnym elementem są zasady stymulowania (pobudzania) rozwoju funkcji językowych. Zalecają oprócz typowych ćwiczeń logopedycznych konieczne jest opracowanie programu zajęć wstępnych, obejmujących m. in: wzbogacenie struktury kompleksu ożywienia
( reakcje dziecka: ruchy gałek, uśmiech) oraz pracę nad interakcją ( wymiana) i komunikacją opiekun – dziecko. Ten program powinien obejmować informacje teoretyczne oraz ćwiczenia praktyczne.
Zawiera wskazówki dla rodziców jak wspomagać rozwój dziecka z zespołem Downa.

W przypadku nie mówiącego dziecka z zespołem Downa, którego rozwój poznawczy nie przekracza drugiego roku życia, powinien to być raczej system gestów, a nie piktogramy lub inne schematyczne obrazy przedmiotów. Bardzo ważne jest również określenie gotowości dziecka do opanowania umiejętności posługiwania się gestami podczas komunikacji z opiekunem. Zbyt późne rozpoczęcie nauki korzystania z jakiegoś sprawdzonego systemu porozumiewania się gestami, może bowiem zaowocować tym, że dziecko na swój własny użytek ,,wymyśli” kilkanaście gestów, których konstrukcja nie będzie zgodna z żadnym systemem. Gesty te będzie trudno wyeliminować, bowiem wymaga to dokonania ,,przekładu” z jednego języka na inny ( stosowany i sprawdzony w pracy z osobami nie mówiącymi). Taka procedura może okazać się poznawczo i emocjonalnie zbyt trudna dla dziecka, które już wymyśliło własny, skuteczny sposób porozumiewania się z najbliższym otoczeniem i nie ma żadnej motywacji do wprowadzenia proponowanych przez nas zmian.
Ma to na celu ukazanie rodzicom dzieci z zespołem Downa jak im można pomagać w wspomaganiu rozwoju i mowy.

ada

„Problemy opiekuńczo- wychowawcze” 4/2008
„Pierwsza wizyta dziecka w gabinecie logopedycznym” – Beata Boksa

Pierwszych diagnoz dokonują lekarze-pediatrzy, to do nich należy skierowanie dziecka do logopedy w odpowiednio wczesnym okresie jego rozwoju. Zaburzenia mowy mogą być przyczyną późniejszych patologii rozwojowych, dlatego wczesne ich wykrycie decyduje o sukcesie terapii i leczenia.
Najkorzystniejszym okresem do wczesnej stymulacji logopedycznej jest wieki niemowlęcy. Prze właściwą stymulację można zapobiegać opóźnieniom rozwoju mowy.
Złotym wiekiem rozwoju mowy jest okres do 3 r. ż. Prawidłowemu rozwojowi artykulacji sprzyja karmienie piersią, do co najmniej 8 mies. życia, ponieważ podczas karmienia piersią dziecko prawidłowo oddycha przez nos.
Oddychanie ustami przez więcej niż 1 rok upośledza funkcje klatki piersiowej, narządu oddychania, aparatu artykulacyjnego. Każde dziecko przechodzi te same stadia rozwoju mowy:
- 1 mies. życia – w krzyku wyróżniamy poszczególne dźwięki
- 3-4 mies. – reagowanie na bodźce słuchowe i lokalizowanie źródła dźwięku
- 2-6 mies. – tzw. okres głużenia
- 6-9 mies. – gaworzenie, wyraźne artykułowanie sylab tworzące łańcuchy wyrazopodobne
- 11 mies. – sensowne sylaby i ich ciągi
- 1 r. ż. – rozumie i wykonuje polecenia, używa wyrazów dźwiękonaśladowczych
- 1-2 r. ż. – pierwsze słowa
- 2-3 r. ż. – proste zdania
- 4-5 r. ż. – u większości dzieci kończy się okres rozwoju mowy, pojawia się głoska „r”
Zaburzenia mowy mogą być przyczyną wielu niepowodzeń szkolnych, mają też ujemny wpływ na kształtowanie się osobowości dziecka i trudności w nawiązywaniu relacji z innymi, do czego potrzebne jest prawidłowe porozumiewanie się.
Narządem ostateczne decydującym o kształcie artykulacji jest język. Dziecko karmione piersią usprawnia język i wargi naturalnie.
Pierwsza wizyta u logopedy może być jedynie konsultacją profilaktyczną w myśl zasady: lepiej zapobiegać niż leczyć.

ola · Dołączył: 25 Mar 2007 Posty: 21 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

To jest artykuł od Sabiny Smile

„Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej: wskazówki dla rodziców”
Izabela Krasiejko
Problemy opiekuńczo-wychowawcze, marzec 2008

Integracja sensoryczna – jest to zdolność dzięki której do mózgu docierają informacje ze wszystkich zmysłów, a on segreguje je, rozpoznaje, interpretuje, aby dać odpowiedź w postaci adekwatnej reakcji.
Rodzice mogą wykorzystywać elementy stymulacji sensorycznej. Najistotniejsze, aby nie wyręczali dziecka, ale asystowali mu, chwalili za osiągnięcia, zachęcali do samodzielności. Dobrze jest włączać dziecko do prac domowych, np. do smarowania pieczywa, lepienia pierogów.
Artykuł ten jest bardzo pomocnym źródłem wiedzy dla rodziców, opiekunów oraz wychowawców dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej, a także dla wszystkich osób, które mają z nimi styczność. Znajdujemy w nim bowiem porady dotyczące codziennych czynności samoobsługowych, zabawy z dzieckiem, wspomagania pełnienia roli ucznia oraz wychowania.
Są to na przykład takie wskazówki:
- na dwie godziny przed snem należy ograniczyć aktywność dziecka, aby mogło się ono wyciszyć
- czas odrabiania lekcji powinien być wyraźnie określony, na biurku powinien być porządek, a wokoło cisza
- dziecku należy wydawać krótkie, proste i stanowcze polecenia
W artykule przedstawiony jest również przypadek sześcioletniego chłopca o imieniu Łukasz, który ma typowe objawy zaburzeń integracji sensorycznej.
Ważnym wnioskiem płynącym z artykułu jest fakt, iż odpowiednio prowadzona terapia jest szansą na znaczną poprawę funkcjonowania dziecka.